Bir Azim Öyküsü Erdal Yalçın

Burçe Deniz – 01 Aralık 2012 | Orijinal metin için tıklayınız. 

Erdal’ı ben gecen sene Kozyatagı’nda ki Criton Curi parkında tanımıstım . Annesinin yanında kitaplarını satıyordu .Yuzu daima konusurken guluyor gozlerinde zeka ile karisik yasam piriltisi okunuyordu vucudunun sadece sag kolunu kullanabilmesine ragmen bugune kadar dokuz kitap yazmis ve daha fazlasini uretebilmek icinde hala heyecan doluydu.. Konusmayı M.Sabancı da son senelerde öğrenmişti inanılmaz bir espri anlayısı ve zekası vardı . Kayra hakkında konusurken Kayra’nın kullandıgı Hindistan’dan getirttiğimiz yeni ilaçtan bahsettiğimde kocakarı ilacı mı diye sorusu ikimizi de cok güldürmüştü kok hucre kok demisti onu bekleyelim..

Kayra’nın doğumgününde gelecek dostlara vermek üzere on tane kitabını aldıgımda inanılmaz mutlu olmuştu ..Sonra tabii kış geldi parka gidemez olduk görüşemedik , geçen aksamlardan birinde Kayra uyuduktan sonra ne okusam diye bakarken takıldım şiirlerine ..yazın telaşesi içinde okuyamamıstım ..Sadece bir parmagını kullanarak yazdıgı bu şiirleri sizlerinde okumanızı isterim .. Son kitabının ismi “Ben Taşı delen ot gibiyim” koymus..Gercekten sizler taşı delen otlar gibisiniz..Bir yol arıyorsunuz günese erişmek  icin ne mücadeleler içinde …Müthiş bir insan müthiş bir azim öyküsü .

Ben Taşı delen Ot Gibiyim

Ben hep ben gibiyim,
Gerektiğinde taşı bile deldim.
Ama asla hayata yenilmedim.
Benim hiç sırdaşım olmadı.
Benim bir tek hayallerime dokunamadı.
Ona da kolları kısa geldi.
Ona da kolları kısa geldi.
Yenilmedim,
Tükenmedim.
Tıplı taşı delen ot gibi.
Tıpkı taşı deler gibi.
(Erdal Yalçın)